Numer 16670, Maksymilian Maria Kolbe

28 maja 1941 roku do obozu Auschwitz-Birkenau został przywieziony Maksymilian Maria Kolbe. Otrzymał numer 16670.

Pod koniec lipca 1941 roku doszło do udanej ucieczki z obozu. Zgodnie z zasadami obozowymi w ramach kary, Lagerführer Karl Fritzsch dokonał selekcji wśród więźniów z bloku uciekiniera – nr 4, wybierając dziesięciu na śmierć głodową. Po zakończeniu selekcji ojciec Kolbe wyszedł z szeregu, podszedł do Fritzscha i zgłosił się na ochotnika w zamian za jednego z więźniów – Franciszka Gajowniczka, gdyż wiedział, że ten ma rodzinę. Fritzsch zgodził się, po czym zakonnik został zabrany z resztą wyselekcjonowanych do celi głodowej w bloku 11. Po dwóch tygodniach jeszcze żyjącego ojca Kolbe dobił zastrzykiem fenolu blokowy szpitala obozowego Hans Bock – był on jednym z więźniów kryminalistów wybranych z niemieckich więzień na stanowiska kapów i blokowych. Ciało Kolbego zostało spalone w krematorium na terenie obozu.

Franciszek Gajowniczek w 1944 roku został przeniesiony do obozu koncentracyjnego KL Sachsenhausen, gdzie doczekał się wyzwolenia przez wojsko amerykańskie.

Kim był Maksymilian Maria Kolbe?

Maksymilian Maria Kolbe, a właściwie Rajmund Kolbe, przyszedł na świat w Zduńskiej Woli koło Łodzi, 8 stycznia 1894 r. Jego rodzicami byli Juliusz Kolbe i Marianna Dąbrowska. Był jednym z trojga rodzeństwa. Przełom jego życia miał miejsce w kościele parafialnym w Pabianicach w 1906 roku – oto w wieku lat 12 miał widzenie, bowiem ukazała mu się Najświętsza Maryja Panna. Postanowił wstąpić do zakonu. Wstąpił do małego seminarium franciszkanów konwentualnych. Ślubował poświęcić się św. Marii. Był to czas walk narodowowyzwoleńczych i Kolbe jednak postanowił wybrać walkę zbrojną, rezygnując tym samym z kapłaństwa. Wkrótce znów odwiedziła Kolbego Najświętsza Panienka i odwiodła od tej myśli. Tak oto wreszcie w roku 1910 wstąpił Kolbe do nowicjatu. Uroczystą profesję Kolbe złożył 11 listopada 1914 roku. Przyjął imię Maria. Święcenia kapłańskie miały miejsce 28 kwietnia 1918 roku. W roku 1922 pojawił się pierwszy numer pisma, które redagował, mianowicie „Rycerz Niepokalanej”. Rok 1927 oznaczał dla Kolbego powstanie jego Niepokalanowa, czyli klasztoru, który poprowadził. Dekadę później powstało natomiast jego radio – rozgłośnia Słowa Bożego. W roku 1939 Niemcy umieścili go w obozie w Amtlitz, by następnie przerzucić ich do Ostaszewa. Wolność odzyskał na przeszło rok czasu. 17 lutego 1941 roku został aresztowany ponownie, przez gestapo. Wylądował na Pawiaku. Następnie w Oświęcimiu. Tam też wkrótce zginął osadzony w karcerze, jaki sam sobie wybrał, odbywając karę na ochotnika – karę, która dotyczyła innego więźnia, a jaką on wziął na siebie. Kanonizacja Kolbego miała miejsce w 1982 roku. Kanonizacji dokonał Jan Paweł II.

Cytaty Maksymiliana Kolbego

„Wiedza nadyma i o tyle jest pożyteczna, o ile służy miłości.”

„Wszystko się skończy więc i cierpienia się skończą. Droga chwały, to droga krzyża. Matka Najświętsza z nami, Ona nam zawsze pomaga.”

„Żadnej prawdy nikt nie może zmienić – może tylko szukać jej, znaleźć ją i uznać, by do niej życie dostosować.”

„Żydostwo szkodziło i szkodzi nam na każdym kroku, wżera się jak rak w ciało narodu, szerzy przekupstwo i zepsucie wśród dorosłych, a rozpustę i bezbożnictwo wśród młodzieży, wydziera nam handel, przemysł, rzemiosło, a nawet ziemię.”

Źródło: https://zyciorysy.info/sw-maksymilian-kolbe/ | Zyciorysy.info