Campus Polska Przyszłości, czy też może Hitlerjugend Camp??

Rektor UWM Przyborowski wraz z prezydentem Grzymowiczem i przewodniczącym PO Trzaskowskim organizują imprezę dla młodzieży współfinansowaną przez Fundację Adenauera – człowieka, który będąc kanclerzem Niemiec w latach 1949–1963, stał się opiekunem i obrońcą zbrodniarzy hitlerowskich.

Zarówno w powojennej RFN jak i w NRD nazistowscy zbrodniarze wrócili na swoje miejsca pracy; wielu robiło kariery w administracji, wymiarze sprawiedliwości, gospodarce, nauce, a nawet polityce. Podejmowane próby rozliczeń napotykały na mur milczenia i środowiskową solidarność „brunatnych sieci”. Osoby, które angażowały się na rzecz ich demaskowania spotykały się często z wrogością i ostracyzmem.

Dopiero wtedy wyrok Trybunału Federalnego w 2016 roku otworzył możliwość sądzenia zbrodniarzy za współudział w morderstwie bez potrzeby udowadniania im indywidualnej winy.

To, że stało się to dopiero 71 lat po zakończeniu najokrutniejszej w dziejach wojny, jest również hańbą dla powojennej, demokratycznej Republiki Federalnej Niemiec. Pisarz Ralph Giordano nazwał ją „drugą niemiecką winą”.

W okresie rządów Adenauera uchwalono dwie amnestie dla byłych nazistów, w 1949 i 1954 roku. Na skutek tej polityki większość byłych nazistów w tym wielu zbrodniarzy i stosunkowo wysoko postawionych działaczy (np. gauleiterów) została uniewinniona, zwolniona z więzienia i powróciła do pracy.

Adenauer ostentacyjnie spotykał się z byłymi generałami Wehrmachtu, w 1953 spotkał się publicznie w więzieniu z generałem SS Kurtem Meyerem. Meyer był skazany na karę śmierci za mordowanie więźniów wojennych, na skutek zabiegów władz niemieckich wyrok został zamieniony na dożywocie. W 1954 roku Meyer został zwolniony z więzienia. Bliskim współpracownikiem kanclerza przez wiele lat był Hans Globke, który wprawdzie nie należał do NSDAP, ale w 1935 roku współpracował przy tworzeniu ustaw norymberskich.

Kanclerz odmawiał uznania ówczesnej granicy NRD z Polską. W latach 50. co 5. obywatel RFN był uchodźcą lub przesiedleńcem ze Wschodu. Przesiedleńcy wyznawali poglądy szowinistyczne, żywili nienawiść wobec krajów, z których zostali wysiedleni (Polski i Czechosłowacji), domagali się przywrócenia granic Niemiec z 1937 roku. CDU/CSU walczyło o elektorat uchodźców, Adenauer podkreślał prawo uchodźców do powrotu do swoich domów na Wschodzie,

Gdy w połowie lat 50. wróciłem do Niemiec, wszędzie, na wszystkich szczeblach władzy, a szczególnie w wymiarze sprawiedliwości, aż roiło się od nazistów – mówi Strecker. – Celem Adenauera było doprowadzenie do uchwalenia w maju 1960 roku amnestii dla sprawców zabójstw. Tym samym 15 lat po zakończeniu wojny nazistowskie zbrodnie miały zostać darowane i ostatecznie zapomniane – wyjaśnia. – Nie mogłem pozwolić na to, aby moje dzieci dorastały w takim kraju – wyjaśnia motywy swojego zaangażowania.
– Moja wściekłość na pozbawionych wstydu i moralności sędziów, lekarzy, przedsiębiorców, którzy robili kariery za Hitlera, mieli krew na rękach, a potem weszli w skład elity RFN, była ogromna i do dziś nie osłabła ani o jotę – mówi Reinhard Strecker – prekursor akcji demaskowania sędziów z brunatną przeszłością.

Pomimo działalności Streckera i jemu podobnych, zachodnioniemiecki wymiar sprawiedliwości zawiódł przy próbach ukarania nazistowskich zbrodniarzy. Z opublikowanej w 2018 roku książki historyków Hansa-Christiana Jascha i Wolfa Kaisera „Amnestia, wyparcie ze świadomości, ukaranie” wyłania się ponury obraz.

Liczbę ofiar III Rzeszy, nie licząc zabitych podczas działań wojennych, szacuje się na 13 mln. Za bezpośrednich sprawców zbrodni uważa się ok. 200 tys. osób. Wobec 87 tys. podejrzanych niemieckie prokuratury wdrożyły śledztwo, jednak przygniatająca większość – prawie 80 tys. – nigdy nie stanęła przed sądem.

Do 1982 roku, kiedy to sporządzono pierwszy bilans, wyroki skazujące otrzymało 6456 osób. Tylko 182 skazano na dożywocie. Do chwili obecnej liczba skazanych wzrosła do 7 tys. „13 mln ofiar i 182 skazanych na dożywocie. Trudno o bardziej deprymujący bilans rozliczeń” – ocenia Kaiser.

Kat powstania warszawskiego gen. SS Heinz Reinefahrt (w środku) był po wojnie szanowanym bumistrzem i posłem do landtagu. Nigdy nie odpowiedział za popełnione zbrodnie

(…) nazistowskiej wspólnoty narodowej – stało się rzeczywistością za czasów Adenauera. Spoiwem tej wspólnoty był sprzeciw wobec aliantów – zaznacza. Za kluczową postać epoki Adenauera uważa Strecker Hansa Globkego. Jego zdaniem Globke był „szarą eminencją” aparatu władzy – faktycznym szefem rządu, choć formalnie był tylko sekretarzem stanu w urzędzie kanclerskim. – Globke przeprowadzał renazyfikację od góry, blokował procesy przeciwko nazistom, demonstrował sprzeciw wobec aliantów, co przynosiło Adenauerowi i CDU popularność i zapewniało głosy w wyborach – tłumaczy.

Na przełomie sierpnia i września 2021 roku, w 82 rocznicę wybuchu II wojny światowej pod patronatem prezydenta Grzymowicza, rektora UWM Przyborowskiego i przewodniczącego Platformy Obywatelskiej odbędzie się finansowany przez Fundację Adenauera zlot młodzieży Campus Polska Przyszłości. Jakie flagi wtedy zawisną w Kortowie, czy pozdrowieniem jakim powitają organizatorzy przybyłą młodzież będzie „Heil Hitler” ??

Wybory tekstów z „Deutsche Welle” dokonał i opatrzył komentarzem Jan Nowak

Źródła: