Jak poinformowały media „Nominacja w Watykanie, która wywołała szok na Ukrainie” (wpolityce.pl),papież Franciszek mianował dotychczasowego nuncjusza apostolskiego w Wielkiej Brytanii abp. Claudio Gugerottiego nowym prefektem Dykasteriii Kościołów Wschodnich, która jest odpowiedzialna dla komunikację Rzymu z katolickim wspólnotami obrządków wschodnich, m. in. z Ukraińskim Kościołem Greckokatolickim.
Gugierotti był nuncjuszem na Ukrainie w latach 2015-2020, skąd wyjechał do Wielkiej Brytanii.
Chorwacki teolog i dziennikarz Ivica Šola, skądinąd dobry znawca sytuacji w dyplomacji watykańskiej, tak skomentował nominację:
Jako nuncjusz na Ukrainie Gugerotti wyróżniał się silnymi prorosyjskimi nastrojami. ..
Šola dodaje, że nowy prefekt dykasterii otrzymał kiedyś specjalne odznaczenie Rosyjskiej Cerkwi Prawosławnej.
Gugerotti jest ulubieńcem Kremla. … Rosyjska Cerkiew Prawosławna przyznała mu Order ‘Złotego Medalu św. Bartłomieja’. Odznaczenie to zostało pobłogosławione przez rosyjskiego patriarchę Cyryla i honoruje się nim nie-Rosjan oraz nie-prawosławnych, „za szczególne zasługi dla świętego (rosyjskiego) prawosławia”
Šola przypomina, że włoski prałat udzielił wywiadu włoskim mediom na kilka dni przed rozpoczęciem rosyjskiej agresji na Ukrainę.
Podobnie jak Putin w przededniu agresji usprawiedliwiał wtedy zachowanie Rosji rozszerzeniem NATO, wychwalał rosyjską dumę, Białoruś i krytykując skorumpowaną Ukrainę. Wcześniej, po spotkaniu Putina i Zełenskiego w Paryżu w 2019 r., ostro atakował pomoc wojskową Zachodu na Ukrainie, zwłaszcza walczących tam ochotników, których nazwał najemnikami
Zamiast komentarza pozwolę sobie przytoczyć fragment książki ks. Michała Poradowskiego “trzydziestolecie drugiego Soboru Watykańskiego”.
***
Jeszcze przed drugą wojną światową doszło jednak do poważnej infiltracji marksistowskiego komunizmu w środowiskach katolickich, a przyczynił się do tego przede wszystkim Jacques Maritain. Wszyscy jednak papieże, przed drugą wojną światową otwarcie i kategorycznie potępiali ideologię marksistowskiego komunizmu.
Ta postawa papieży została zdradzona przez wybitnego pracownika Kurii Watykańskiej, młodego wówczas prałata Montiniego, który, będąc Sekretarzem Stanu (najwyższe stanowisko po papieżu) papieża Piusa XII, od początku drugiej wojny światowej utrzymywał stały kontakt z Moskwą, (Giovanni Battista Montini – późniejszy papież Paweł VI – red.) a to przez pośrednictwo swego sekretarza ks. Tondiego, członka włoskiej partii komunistycznej. Doszło nawet do zawarcia „porozumienia” ze Stalinem i to już w roku 1942 (kiedy tyle katolików ginęło w koszmarnych sowieckich obozach koncentracyjnych).
Co więcej, ujawniona została także i inna bardzo bolesna sprawa, a mianowicie sprawa Seminarium w Watykanie dla przygotowywania misjonarzy dla Rosji; chodzi o tzw. Russicum. Niemal od początku funkcjonowania owego Seminarium, każdego roku, prawie wszyscy wyświęceni kapłani-misjonarze, po „przerzuceniu” do Związku Sowieckiego prawie natychmiast byli aresztowani i rozstrzeliwani. Te „przerzuty” były, oczywiście, utrzymywane w największej tajemnicy, ale mimo tego, okazało się, że były dobrze znane „służbom bezpieczeństwa” Związku Sowieckiego. Było jasne, że w Watykanie był jakiś zdrajca. Policja watykańska jakoś nie mogła nic wykryć. Wobec tych trudności papież Pius XII zwrócił się poufnie do wywiadu wojska francuskiego i dzięki jego pomocy, a głównie pułkownika Arnould Henri Le Caron, szybko odkryto sprawcę tych zdrad, a był nim ksiądz prałat Tondi, Sekretarz Sekretarza Stanu, Prałata Montiniego.
Ów prałat Tondi był członkiem włoskiej partii komunistycznej i pracował w Watykanie jako szpieg sowiecki, a włoska partia komunistyczna przekazywała wszystko do Moskwy. Prałat Tondi został natychmiast usunięty nie tylko z pracy w Watykanie, ale także z Kościoła, czym się zresztą wcale nie przejmował, gdyż powrócił do swej dawnej pracy w partii komunistycznej, tym razem przede wszystkim oddawał się walce z religią i Kościołem Katolickim, pisząc obrzydliwe broszury i dając konferencje ateistyczne. Wkrótce też ożenił się z komunistką, po przejściu do stanu laickiego. Niestety, późniejsi papieże przebaczyli mu wszystko i przywrócili do stanu kapłańskiego. Także Prałat Montini natychmiast został usunięty z Watykanu i przeniesiony na stanowisko arcybiskupa Mediolanu, jednak nie został kardynałem za czasów Piusa XII, stał się nim później, co mu ułatwiło drogę do papiestwa.
Ale, niestety, marksistowski komunizm miał swych sympatyków nie tylko w Watykanie (mimo okrutnego prześladowania wszystkiego, co chrześcijańskie), ale także wśród wielu biskupów i księży na całym świecie. Okazało się to przede wszystkim w czasie wojny domowej w Hiszpanii. Wiadomo też, że po przegranej wojnie domowej w Hiszpanii, hiszpańska partia komunistyczna natychmiast rozkazała masowe wejście młodzieży męskiej do Seminariów Duchownych i do zakonów. Stąd tak wielka ilość księży komunistów w Hiszpanii, z których wielu emigrowało do Ameryki Południowej, gdzie oddawali się działalności rewolucyjnej. Zresztą, to nie tylko w Hiszpanii partia komunistyczna nakazała swym członkom masowo wstępować do Seminariów i zakonów, gdyż rozkaz ten wyszedł z Moskwy w roku 1936, jak to oświadczył dawny członek partii komunistycznej we Francji Albert Vassart. Według jego oświadczeń, podanych przez prasę francuską, rozkaz ten przewidywał także głęboką infiltrację wielu zakonów, a głównie Dominikanów.
Co do tego znany pisarz niemiecki, katolik Dietrich von Hildebrand, w swej książce “Szatan przy pracy”, podaje szczegóły co do zamiaru papieża Piusa XII zamknięcia i całkowitego zniesienia zakonu Dominikanów, jako prawie całkowicie przenikniętego przez marksistowski komunizm.
W ciekawym i doskonale udokumentowanym artykule, opublikowanym w czasopiśmie The National Educator (nr z kwietnia 1990), dawny członek amerykańskiej partii komunistycznej Manning Johnson, składając zeznanie wobec Komisji Parlamentarnej do spraw przeciw-amerykańskich działań (The House UnAmerican Activitis Committee) podkreśla, że władze Kremla uznały, iż szybciej i łatwiej zniszczą Kościół Katolicki przez infiltrację, niż przez prześladowania i dlatego nakazał, aby we wszystkich krajach młodzież komunistyczna wstępowała masowo do Seminariów i Zakonów. Nadto stwierdza, że taktyka ta dała doskonałe wyniki, bo jeszcze przed DSW Kościół przestał zwalczać komunizm, osiągnęli także i to, że Kościół, w pewnym sensie „zeświedczył się”, gdyż zmniejszyła się jego działalność dogmatyczno-moralna, a zwiększyła „społeczna”.
W tymże artykule podaje się także zeznanie pani Belli Dodd, która prawie przez całe swoje życie pracowała w partii komunistycznej w USA, a jednym z głównych jej zajęć było kierowanie młodzieży wyselekcjonowanej do Seminariów i Zakonów. W zeznaniu swym oświadczyła,, że ona sama skierowała ponad tysiąc osób do Seminariów i Zakonów, że tylko w roku 1930 umieściła przeszło stu mężczyzn w Seminariach, aby rozkładali Kościół katolicki od wewnątrz; stwierdziła też, iż wielu z nich zajmuje obecnie (rok zeznań 1955) najwyższe stanowiska w Kościele Katolickim. W zeznaniu swym mówi: „nie tyle nam chodziło o zniszczenie Kościoła, ale o jego przekształcenie, tak aby porzucił nauczanie tradycyjnej wiary i zastąpił ją pseudoreligią, a szczególniej, aby Kościół porzucił swoją arogancką postawę, że tylko on posiada prawdę”. Pani Bella Dodd z dumą stwierdziła, że osiągnęła swoje cele, gdyż Kościół po DSW przyjął postawę, jakiej komunizm sobie życzył.
Z moich osobistych doświadczeń pozwolę sobie przytoczyć następujący fakt: w czasie jednego z moich odczytów na ten temat, kiedy informowałem o konkretnych faktach infiltracji Kościoła Katolickiego przez komunistów, jakiś pan brutalnie mi przerwał, oświadczając, że ja przesadzam, i że to, co mówię, jest niemożliwe. Ale natychmiast wstał inny pan i poprosiło głos, oświadczając, że sam kilka lat temu wstąpił do Seminarium w Madrycie (chodziło w tym wypadku o Seminarium dla księży-misjonarzy dla Ameryki Południowej) i już był na drugim roku studiów. Otóż na początku nowego roku przyjechała duża grupa młodzieży męskiej z Kuby. Zdziwiony taką ilością „powołań” Kubańczyków, zapytał ich: „… że też Fidel Castro pozwolił wam tutaj przyjechać?”. Na co mu odpowiedzieli chórem: „nie pozwolił, lecz nakazał”. „No, a gdyby wam Fidel Castro nie nakazał, to przyjechalibyście?” „A po co?” brzmiała odpowiedź.
A więc jeśli według artykułu z czasopisma The National Educator (April, 1990) tylko jedna pani Bella Dodd wprowadziła do Seminariów ponad tysiąc komunistów, to ileż ich weszło we wszystkich krajach?
Wachmistrz Kalita
