Od początku swojego istnienia Wielkie Księstwo Moskiewskie rozwijało się jako państwo agresywne i autorytarne. Doszło do Oceanu Spokojnego, dołączyło Nowogród, następnie zbudowało imperium, anektując Polskę, kraje bałtyckie, Finlandię, Krym potem Besarabię, Zakaukazie i Azję Środkową. Na bazie tego imperium, od lat 20 XX wieku, rozwija się idea eurazjanizmu sięgająca swoimi korzeniami słowianofilstwa i panslawizmu. Narodziła się ona wśród emigrantów rosyjskich po klęsce ich kraju w I wojnie światowej i zwycięstwie na jego obszarze komunizmu.
Twórcy tej ideologii uznali, że te dwa, jakże traumatyczne dla Rosjan wydarzenia, były czynnikiem de facto pozytywnym, albowiem zawróciły Rosję z przeszło dwustuletniego zbliżania się do destrukcyjnej, według nich, cywilizacji Zachodu. Współcześni zwolennicy tej idei podobnie uważają, że rozpad w 1991 r. ZSRS, będący konsekwencją porażki Rosji w toczonej z Zachodem zimnej wojnie (i nazwany przez Putina największą katastrofą geopolityczną XX wieku), był czynnikiem ozdrowieńczym. Umożliwił on bowiem odwrócenie się Rosji od Zachodu.
Ideolodzy eurazjanizmu uważają, że między Europą a Azją od wielu stuleci rozwija się odrębny cywilizacyjnie świat: Eurazja. Świat ten jest odrębną całością geograficzną, etniczną, kulturową, uformowaną pod wpływem kultury bizantyjskiej, a także turańskiej cywilizacji stepowej i jest on przeciwstawny destrukcyjnej cywilizacji Zachodu. Zwolennicy eurazjanizmu stawiają tezę, że ta oryginalna i niepowtarzalna, według nich, cywilizacja powstała na skutek „uprawosławienia” tatarszczyzny oraz „turanizacji” prawosławia. Ta specyficzna, zdaniem eurazjatów, cywilizacja ma do spełnienia szczególną misję w dziejach świata. Misję polegającą na stworzeniu imperium będącego kontynuacją idei Moskwy – Trzeciego Rzymu. Do tej misji predestynowany jest, według nich, naród rosyjski, który jest niepowtarzalną mongolsko-tatarsko-słowiańską mieszanką narodowo-rasową, powstałą w wyniku podboju Rusi przez Mongołów.
W tym nowym Rzymie – Moskwie ludzie mają być podporządkowani w sferze publicznej kolektywowi, a w sferze prywatnej mogą być dysponentem swojej własnej wolności wewnętrznej, oznaczającej swobodne wykonywanie pracy. Ten nowy Rzym, zgodnie z doktryną eurazjatow, jest przeznaczeniem Wielkorusów. Kultura rosyjska, jak głoszą przedstawiciele tej ideologii, nie jest ani europejska, ani azjatycka, również nie stanowi mechanicznego połączenia elementów tych dwóch różnych kultur. Jej odrębność i stabilność, ściśle związana z jej małą zmiennością, była też przez wieki wzmacniana autarkią (samowystarczalność gospodarcza) stanowiącą konsekwencję występowania licznych bogactw naturalnych na obszarze „wielkiego stepu.”
Wartość i swoistość tej cywilizacji wiąże się z duchowością i skłonnością do mistycyzmu pochodzącą z Azji oraz z prawdziwą wiarą – prawosławiem z Bizancjum oraz z mongolską cywilizacją stepu, która dała struktury państwa w postaci silnego centralizmu. W ten sposób prawosławie – wzmocnione wschodnim mistycyzmem i mongolskim centralizmem – stworzyło silny fundament rosyjskiemu państwu opartemu na apologii prawosławia walczącego z katolicyzmem, będącym dla eurazjanskiej myśli fundamentem europejskiej destrukcyjności. Ta cywilizacja odziedziczyła po Mongołach silny dynamizm generujący ekspansjonizm, będący stałą cechą najpierw Wielkiego Księstwa Moskiewskiego, a potem Rosji.
Keram
