Kościół Jezusa Chrystusa dla wierzących jest domem, miejscem kultu, sakramentów św. – określony czasem zwanym Rokiem Liturgicznym.
Dla wielu wiernych trudno jest oddzielić duchowy wymiar wspólnoty Kościoła od rzeczywistości instytucjonalnej. Człowiek łatwiej poznaje rzeczywistość ziemską (otoczenie) niż duchową stronę przeżyć osobistych oraz wiary… Percepcja człowieka jest zależna od wielu czynników, szczególnie w poznaniu i zrozumieniu duchowego wymiaru wspólnoty Kościoła. Każdy człowiek przychodzi na świat z umiejętnościami pozwalającymi mu dotrzeć do wszelkiej prawdy w tym do duchowych aspektów naszego istnienia… Mistycy, asceci, mędrcy posiadają dar poznania wraz z przyjściem na świat, pozostali ludzie często dochodzą do wielu aspektów duchowości przez całe życie.
Wiara ukazuje istotę poznania Kościoła oraz jego cech, ale także wydarzenia historii powszechnej ukazują niesamowitą ekspansję wspólnoty Jezusa Chrystusa na obszarze imperium Rzymskiego. Świętość Kościoła wynika nie tylko z Objawienia, faktów historycznych, ale także z analizy katechizmowych cech Kościoła. Młodzi wierni zapoznają się z analizą cech podczas katechez (VIII klasa) przygotowujących ich do trzeciego sakramentu inicjacji – bierzmowania.
W oparciu o Katechizm Kościoła Katolickiego, Kościół posiada cztery cechy: jeden, święty, powszechny i apostolski.
Jest jeden Kościół – obserwując rozbicie Kościoła (schizma wschodnia – 1054 r., schizma zachodnia – 1517 r.), określenie jeden Kościół traci znaczenie. Należy jednak cofnąć się do czasów panowania cesarza Tyberiusza oraz do wydarzenia na palestyńskiej prowincji. Jezus Chrystus podczas modlitwy arcykapłańskiej (J 17) wezwał zebranych apostołów do jedności wspólnoty wiary (Kościoła) w imię przyszłej męki i dzieła zbawienia. Symbolem jedności wspólnoty Kościoła jest tajemnica (dogmat) jedynego Boga w Trójcy Przenajświętszej.
Od samego początku istnienia wspólnoty Kościoła, znakiem jest różnorodność kultur oraz narodów, co nie przeczy jego jedności. Jezus Chrystus wielokrotnie przestrzegał apostołów słowami: „uderzą w pasterza, a owce się rozproszą…”, przed groźbą rozbicia wspólnoty. To, co wydarzyło się później, co skutkuje dzisiaj podziałem jednego Kościoła chrześcijańskiego, jest wynikiem pychy, zawiści, chęci dominowania, czyli ludzkiej słabości! Przerzucanie się winą nie ma sensu.
Jedyna nadzieja powrotu do źródeł Chrześcijaństwa tkwi w dążeniu do jednej wspólnoty (Kościoła) mimo zróżnicowania.
Kościół jest święty – świętość naszego Kościoła nie wynika z tego, że my jesteśmy „święci” – nic bardziej mylnego… Kościół jest „świętym Ludem Bożym” jedynie z powodu założyciela (Jezus z Nazaretu) oraz celu, który przed nim stoi – zbawienie ludzkości. Jednym z warunków świętości Kościoła jest to, że to Kościół ma zmieniać świat, a nie odwrotnie.
Zadaniem wiernego wzmocnionego życiem sakramentalnym, jest dążenie do świętości w życiu codziennym. Kościół kanonizując niektórych wiernych, którzy żyli w oparciu o cnoty heroiczne w łasce Bożej, ukazuje pozostałym wiernym drodze do świętości.
Kościół jest powszechny – słowo powszechny wywodzi się od greckiego katholikos, oznacza także „pełny”, „uniwersalny” oraz został udostępniony bez ograniczeń ludziom dobrej woli. W przeciwieństwie do wyznania Mojżeszowego, gdzie poważną barierą było obrzezanie (Stary Testament), w Kościele Katolickim jedyną barierą jest wolna wola. Kościół Katolicki tworzą Kościoły partykularne, związane ze Stolicą Piotrową i Ojcem Świętym.
Kościół jest apostolski – ponieważ został zbudowany na dwunastu Apostołach (Apostoloi) wybranych przez samego Jezusa Chrystusa, posłanych w świat, aby zakładali lokalne wspólnoty wiary (Kościoły). Kontynuatorami misji apostolskiej są dzisiaj Kolegia Biskupów. Kościół cały jest apostolski, gdyż został „posłany na cały świat”.
Wszyscy ochrzczeni są powołani do apostolstwa powszechnego w zależności od swojego kapłańskiego lub świeckiego stanu.
Cechy Kościoła, które co niedziela wypowiadamy podczas Liturgii Słowa w Credo (Wyznanie Wiary), przypominają nam o „wszystkich darach” wynikających z wyznawanej i praktykowanej świętej wiary.
Henryk Pejchert
