Unia Europejska testamentem Spinellego

Redakcja prawicowego pisma „Ojczyzna”, jako jedna z pierwszych na początku lat 90-tych przestrzegała o zakusach lewackiej Unii Europejskiej. Pismo o ograniczonym zasięgu wysyłało pierwsze sygnały ostrzegawcze na długo przed przystąpieniem Polski do UE. Plany o tworzeniu europejskiego super państwa tliły się już w umysłach twórców Szkoły Frankfurckiej (1923 r.). W tym samym czasie pod wpływem mistycznej muzyki Ryszarda Wagnera oraz masońskich Iluminatów Bawarskich i magów z Thule, dojrzewał i pisał swoje szatańskie dzieło Mein Kampf, Adolf Hitler. W przeciwieństwie do adeptów Szkoły Frankfurckiej niedoszły artysta zamierzał opanować Europę nie dbając o państwa narodowe poprzez stworzenie III Rzeszy Niemieckiej stosując totalną siłę.

Zgodnie z zasadami Szkoły Frankfurckiej promującej hasło Antonio Gramsciego: „marszu przez instytucje”, żył i tworzył Altiero Spinelli (1907-1986) zwolennik i twórca teoretycznych zasad zjednoczonej federacji europejskiej. Ciężko ustalić czy A. Spinelli działał samodzielnie, czy w konsultacji ze szkołą Frankfurcką, jednak w tym towarzystwie nic nie działo się niezależnie. A. Spinelli, członek Włoskiej Partii Komunistycznej w latach 1927-1937, został uwięziony przez faszystowski rząd Benito Mussoliniego za działalność komunistyczną. W momencie wybuchu II wojny światowej został internowany na wyspę Ventotene. Podczas pobytu na wyspie A. Spinelli prowadził studia nad wpływem zmian społecznych pod kątem przyszłej integracji Europy. W 1941 roku wraz z Ernestem Rossim A. Spinelli rozpoczął redagowanie słynnego Manifestu z Ventotene – opowiadającego się za wolną i federalną Europą ze wspólną konstytucją oraz europejską armią. Autor podkreślał, że federalizacja Europy zapewni „nową, prawdziwą demokrację”. Wg założeń A. Spinellego przyszłe super państwo miało liczyć 25 państw sygnatariuszy. Zdaniem autorów Manifestu „naród przestaje być historycznym produktem wspólnot ogólnoludzkich”.

W innym miejscu Manifestu pojawia się stwierdzenie zaprzeczające istnieniu państw narodowych, ponieważ „suwerenność państw narodowych powoduje chęć dominacji, która wynika z zagrożenia zewnętrznego”. Wynikła sytuacja może być zlikwidowana jedynie przez istnienie super państwa federalnego. Podstawowym zadaniem, wg. A. Spinellego, jest likwidacja granic poszczególnych państw europejskich, czym wstępem ma być wprowadzona strefa bez granic – czyli obszar bez kontroli na wewnętrznych granicach. Strefa Schengen została wprowadzona w życie w 1985 roku, do której należało pięć krajów (Francja, RFN, Belgia, Holandia, i Luksemburg). Strefa Schengen, gwarantująca swobodny przepływ osób wewnątrz UE, miała być sukcesywnie poszerzana, co miało być magnesem dla Europejczyków w młodym i średnim wieku, którzy bezkrytycznie mieli spoglądać na zapędy eurokratów. Obecnie do Strefy Schengen należy 27 państw, jako ostatnia dołączyła Chorwacja (2023 r.). Już wtedy A. Spinelli wskazywał na konieczność wprowadzenia wspólnej waluty europejskiej oraz stworzenie wspólnej armii europejskiej.

Ważnym i ostrzegawczym dla nas jest stwierdzenie A. Spinellego, że jedyną nadzieją na stworzenie sprawiedliwej Europy jest „wyzwolenie klasy robotniczej i stworzenie dla niej bardziej humanistycznych warunków życia”. W tym fragmencie widać różnice między poglądami A. Spinellego a Szkołą Frankfurcką, która po zakończeniu II wojny powróciła do Europy, lecz rolę klasy robotniczej miał spełnić kto inny.

Po zakończeniu II wojny światowej A. Spinelli z całą energią włączył się w realizację planu Manifestu., czyli budowanie europejskiego federalizmu. W tym celu założył dwie organizacje mające za zadanie integrację zwolenników federacji Europy, Europejski Ruch Federalistyczny oraz Unii Europejskich Federalistów. Założone organizacje miały w sposób cierpliwy i sukcesywny realizować postawiony sobie cel. Działania miały charakter salonowy (nieoficjalny). Pierwszą przymiarką do integracji gospodarczej było stworzenie przez Belgię, Holandię (Niderlandy) oraz Luksemburg unii celnej zwanej Beneluksem, która ruszyła w 1948 roku. Powojenna, wykrwawiona Europa potrzebowała jednak solidnego fundamentu opartego o wartości chrześcijańskie stanowiące tożsamość „Europy Ojczyzn” oraz zahamowanie ekspansji bolszewickiego komunizmu. Za tym projektem stali katoliccy (chadeccy) politycy z ministrem spraw zagranicznych Francji Robertem Schumanem, Jeanem Monnetem wybitnym francuskim ekonomistą oraz włoski polityk Alcide De Gasperi. W niedługim czasie do powyższej grupy dołączył kanclerz Niemiec, Konrad Adenauer. Po długich konsultacjach została powołana do życia nowa organizacja, Europejska Współpraca Węgla i Stali. Organizacja EWWiS powstała na mocy traktatu paryskiego 18 kwietnia 1951 roku, który został ratyfikowany przez: Francję, RFN, Włochy, Belgię, Holandię (Niderlandy) oraz Luksemburg. Podstawową zasadą w powołaniu EWWiS, miała być autentyczna solidarność uznająca wspólne podstawy współpracy gospodarczej. Solidarność miała zastąpić bezwzględną rywalizację. Następnym etapem były traktaty rzymskie zawarte 25 marca 1957 roku przez: Belgię, Francję, Holandię (Niderlandy), Luksemburg, RFN, Włochy, które dały początek Europejskiej Wspólnocie Gospodarczej (EWG).

Równolegle z działalnością EWG, na jej ciele, wyłaniały się biurokratyczne giganty w postaci Komisji Europejskiej, Parlamentu Europejskiego oraz Trybunału Stanu – to tylko główne instytucje będące przymiarką do państwa molocha. Obecny kształt UE uzyskała po podpisaniu Traktatu z Maastricht 7 lutego 1992 roku przez 12 państw.

A. Spinelli prowadził działania na rzecz przyszłej federalizacji Europy. W latach 1970-1976 był odpowiedzialny za politykę wewnętrzną w Komisji Europejskiej. Przez wiele lat A. Spinelli był posłem do Parlamentu Europejskiego, a efektem jego działań było współzałożenie w 1980 roku elitarnego Klubu Krokodyla. A. Spinelli zmarł w 1986 roku i został pochowany na wyspie Ventotene (od tego czasu wyspa jest miejscem „lewackich pielgrzymek”). Dla upamiętnienia A. Spinellego w brukselskim kompleksie Unii Europejskiej został nazwany jego nazwiskiem jeden z budynków urzędowych oraz powstała grupa robocza im. A. Spinellego (15 IX 2010 r.) w celu kontynuowania jego dzieła federalizacji Europy. Grupa Spinellego została utworzona przez byłego premiera Belgii Guya Verhofstadta – lidera Zielonych w PE oraz legendarnego przywódcy rozruchów studenckich we Francji w 1968 roku. W tym momencie trzeba stwierdzić, że większość znaczących działaczy brukselskich to weterani 68 roku oraz „dzieci kwiaty” oraz przede wszystkim adepci Szkoły Frankfurckiej.

Chciałbym przedstawić krótki fragment Manifestu Grupy:

„Sprzeciwiamy się temu /…/ To nie jest moment spowalniać integrację, ale przecenienie – aby ją przyśpieszyć. Historia Unii Europejskiej udowodniła, że to więcej Europy, a nie mniej, jest odpowiedzią na problemy, przed którymi stoimy /…/ Nacjonalizm jest ideologią przeszłości. Naszym celem jest federalna i ponadnarodowa Europa, Europa obywateli”.

Fragment ukazuje odbicie Manifestu Komunistycznego Karola Marksa! Grupa założycieli (33 osoby) składa się między innymi ze znanych osób: Joschka Fiszer, Jacques Delors, Pat Cox, z Polski należą trzy osoby: Danuta Hubner, Różą von Thun oraz Paweł Świeboda. Polska wstępowała UE w 2014 roku na innych zasadach, zasadach  solidarnego rozwoju mającym na uwadze wyrównanie różnic spowodowanych życiem za „żelazną kurtyną” bloku komunistycznego. Poza tym ostatnie lata PRL-u to był czas ustawiania się „czerwonej nomenklatury” przed ostatecznym „bezpiecznym upadkiem”, czego efektem był Okrągły Stół, który doprowadził do układu pomiędzy „lewackim skrzydłem” Solidarności z grupą gen. Kiszczaka. Terapia szokowa byłego członka PZPR prof. Balcerowicza doprowadziła gospodarkę polską do ruiny z ogromną inflacją oraz bezrobociem. Ograbiona Polska została przyjęta do Unii Europejskiej jako rezerwuar taniej siły roboczej oraz bezkresny rynek zbytu. Przykładem są dane europejskie – chłonność całego rynku Europy Wschodniej (eksport) był szacowany w momencie poszerzenia UE na 45%. Ciągły nacisk na Polskę w sprawie w sprawie wprowadzenia waluty europejskiej euro jest jak na razie przez nasze władze powstrzymywany. Obecnie waluta euro obowiązuje w 20 krajach oraz jest środkiem płatniczym w 11 krajach nienależących do UE. Wprowadzenie euro nastąpiło 1 stycznia 1999 roku, odpowiedzialnym za emisję i siłę nabywczą euro jest odpowiedzialny Europejski Bank centralny (EBC) znajdujący się we Frankfurcie nad Menem. Według klasyków ekonomii waluta jest symbolem niepodległości i siły każdego kraju. Sterowany kurs waluty euro z EBC daje Niemcom ogromne zyski i przewagę decyzyjną nad pozostałymi krajami. Niemcy, Francja oraz Holandia (Niderlandy) pilnują obecnego porządku w systemie gospodarczym, prawnym oraz monetarnym, ponieważ jest to najlepsza gwarancja do szybkiej federalizacji Europy w super państwo – IV Rzeszy.

Do tej pory Polska i Węgry były skuteczną zaporą przed tymi planami, obnażając mit solidarnościowy UE. Zastanawiająca jest jeszcze bezmyślna ślepota większości państw Europy na gołym okiem widoczną postępującą stagnację obecnej Europy.

Dzięki zakulisowym planom „deep state” w postaci posunięć aliantów po zakończeniu wojny, Niemcy (RFN), które nie rozliczyły się z okrucieństw popełnionych podczas działań wojennych, mogły powrócić do normalnej polityki europejskiej oraz zając pozycje dominującą na kontynencie.

Nadzieją może być „Modlitwa Różańcowa” (modlitwa egzorcystyczna), zainicjowana przez Episkopat Polski. Wielokrotnie w dziejach naszej Ojczyzny zbiorowa modlitwa była dodatkową siłą w walce ze złem!

Przykładem może być rozmodlony kraj w czasie bitwy warszawskiej (1920 r.) z bolszewicką Rosją. W większości kościołów rozbrzmiewała Litania Loretańska oraz modlitwa różańcowa, która wzmacniała ducha walki Polaków na przedmieściach Warszawy! Drugą nadzieją dla Ojczyzny jest budowa prawicowego frontu wykraczającego poza „żelazny elektorat” Zjednoczonej Prawicy! Obecna porażka Zjednoczonej Prawicy w Polsce otworzyła niestety „autostradę” dla niecnych planów globalistycznych Niemiec.

Henryk Pejchert