Popularne przekazy o „Wielkiej” Rewolucji Francuskiej (1789- 1799), podczas której doszło do obalenia dynastii Burbonów oraz pozbawienia mocarstwowej pozycji Francji w Europie są niepełne oraz często zakłamujące prawdę.
W latach 1789 – 1795 w imię wydumanych trzech wartości: wolności, równości oraz braterstwa przelano „morze krwi” aby odsunąć ład cywilizacji chrześcijańskiej z przewodnimi cechami (cnotami) Bożymi: wiara, nadzieja i miłość. Aby cele socjotechniczne mogły być zrealizowane, musi być zrealizowana „ psychoza tłumu” (Joe Rogan). Przygotowania do przewrotu skierowanego przeciwko Francuskiej monarchii absolutnej Burbonów, trwały od dłuższego czasu. Oprócz przygotowań w zaciszu masońskich gabinetów, ateistycznej działalności politycznych klubów w Paryżu w których prym wiedli twórcy Wielkiej Encyklopedii oraz M. A Wolter. Jednak sytuacja dojrzewała do powszechnego buntu społecznego na skutek ogromnego obciążenia państwa, bezmyślną polityką fiskalną dworu króla Ludwika XIV.
Ludwik XIV oprócz prowadzenia kosztownych wojen, wydawał ogromne sumy na budowę swojej rezydencji – Wersalu. Pogłębiająca się centralizacja państwa (monarchia absolutna) powodowała oddalanie się króla i jego następców (Ludwik XV i XVI) od społeczeństwa francuskiego. Następowała coraz szybsza izolacja króla od podstawowych problemów państwa! Zdaniem znawcy problemu dotyczącego istoty Rewolucji Francuskiej Alexisa de Tocquevilla, w społeczeństwie francuskim „zanikał duch niezależności”’ poszczególnych grup społecznych, szczególnie tych twórczych… Usłużne oraz pozbawione moralnego kręgosłupa otoczenie króla, podtrzymywało jedynie splendor Wersalu, pozbawiając monarchę orientacji w faktycznej sytuacji kraju. Po pokonaniu niedoborów budżetowych wynikających z polityki Ludwika XIV oraz po wychodzeniu ze stagnacji przyszły lata nieurodzaju w rolnictwie. Trzy stany społeczeństwa francuskiego: duchowieństwo, szlachta oraz tzw. stan trzeci grupujący resztę społeczeństwa (90%) był także źródłem pogłębiających się antagonizmów. W wyniku arogancji pary królewskiej, Ludwika XVI i Marii Antoniny w stosunku do społeczeństwa oraz dywersyjne wstrzymanie dostaw chleba i mąki przez ministra Neckera dla głodującego Paryża, sytuacja wymykała się spod kontroli króla.
Znaczący wpływ na wybuch rewolucji, miał upadający autorytet króla w rozwarstwionym społeczeństwie. Król widząc krytyczną sytuację, zwołuje Stany Generalne 5 maja 1789 roku, podczas którego trzeci stan ogłasza się Zgromadzeniem Narodowym (Konstytuantą). Od tego momentu wypadki potoczyły się wręcz lawinowo, ze zniszczeniem aresztu więziennego – Bastylii (14 lipca 1789 r. ). Bastylia urosła do symbolu burbońskiej tyranii, broniona przez setkę weteranów oraz lekkich inwalidów którzy pilnowali kilkunastu fałszerzy oraz drobnych miejskich rzezimieszków. Po zdobyciu aresztu (Bastylii) przez tłum, wybito załogę poczym wbito ich głowy na piki i paradowano triumfalnie ulicami Paryża! Przy okazji zdobyto pewną ilość broni. Po sukcesie „oblężniczym”, zniszczono doszczętnie areszt, wielu badaczy ówczesnych wydarzeń uważa, że uczyniono to ze względu na śmieszne wymiary legendarnej Bastylii! Legenda Bastylii żyje nadal oraz tworzy nowe mity…
W sierpniu 1789 roku, Konstytuanta znosi przywileje stanowe, przywileje szlachty mimo pewnych ulg dla chłopstwa, nie znosi jednak ustroju feudalnego. Uchwalona została „Deklaracja praw człowieka i obywatela”, która miała ustalić zasady nowego ładu dla „nowego człowieka” (oświeconego). Ideę „nowego człowieka”, budowali twórcy oświecenia poprzez sztukę, literaturę oraz walkę z Civitas Christiana (Kościół Katolicki). „Nowy człowiek” miał być samowystarczalny, panem swojego życia, sam miał być bogiem! Proces trwa nadal!
Twórcy Rewolucji starali się za wszelką cenę przedstawić fałszywą tezę, jakoby to oni stworzyli uniwersalne Prawa Człowieka! Co jest kłamstwem, ponieważ w Księdze Rodzaju została przedstawiona zasada godności człowieka z której wywodzi się zasada równości : „jesteśmy powołani do wolności i wszyscy jesteśmy równi /…/” (Rdz.). Rok 1790 jest naznaczony totalną walką ze strukturami Kościoła Katolickiego (zbory oraz synagogi pozostawiono w spokoju). Własność Kościoła przechodzi pod kontrolę państwa, po czym rozpoczyna się terror skierowany najpierw w stronę duchowieństwa i zakonów.
We wrześniu 1791 roku uchwalona została Konstytucja, która wprowadzała monarchię parlamentarną oraz trójpodział władzy. Była trzecią konstytucją świata, drugą w Europie po naszej Konstytucji 3 Maja. Trójpodział władzy polegał na ustanowieniu władzy ustawodawczej (Zgromadzenie Prawodawcze), wykonawczej (król) oraz sądowniczej (niezależne sądy). W 1792 roku rząd republikański był w stanie wojny z Austrią i Prusami. Pierwszy etap zmagań wojennych był niekorzystny dla Francji. Po nieudanej ucieczce pary królewskiej z kraju oraz jej aresztowaniu, parlament likwiduje monarchię oraz powołuje do życia Republikę (wrzesień 1792 r.). W styczniu 1793 roku w wyniku procesu, król Ludwik XVI zostaje ścięty podczas publicznej egzekucji na gilotynie. Po zdobyciu we Francji władzy przez jakobinów, na których czele stał Maksymilian Robespierre, rozpoczął się okres Wielkiego Terroru. W celu kontroli przeciwników politycznych oraz społeczeństwa założony został Trybunał Rewolucyjny. Jakobini zwiększyli terror skierowany w stronę duchowieństwa, co wywołało sprzeciw części społeczeństwa. W wyniku czego doprowadzono do spisku przeciwko Robespierrowi i jego najbliższych zwolenników. Po krótkim procesie Robespierre ze zwolennikami został ścięty na gilotynie.
Dyktatura jakobinów dodała do Deklaracji Praw Człowieka i Obywatela: prawo do bezpłatnej oświaty na poziomie podstawowym, prawo do opieki socjalnej dla bezrobotnych. W tym okresie wojska republiki zaczęły odnosić pierwsze sukcesy z wojskami zagranicznej interwencji. Oddzielnym krwawym epizodem rewolucji francuskiej jest walka ludności Wandei o tożsamość chrześcijańską. Mieszkańcy Wandei ukrywali swoich odważnych księży, którzy podczas kazań oraz zgromadzeń bronili prawd Ewangelii oraz zasad współżycia chrześcijańskiego. Wandea – ubogi departament w północnej Francji bez większych ośrodków miejskich o zdecydowanej przewadze terenów wiejskich – był wierny Bogu i sprzeciwiał się bezbożnym praktykom wprowadzanym przez Paryż. 23 grudnia 1793 roku powstańcy wandejscy ponieśli klęskę pod Savenay z woskami Republiki Francuskiej. Aby ostatecznie zdusić opór Wandei zostały wysłane „piekielne kolumny” pod dowództwem gen. Turreau. Ekspedycja karna Paryża niszczyła wioskę za wioską, cała akcja była zaprzeczeniem zasad (teoretycznych) Rewolucji Francuskiej; wolność, równość, braterstwo. Masakrę wiosek wandejskich można porównać z carskimi pogromami skupisk żydowskich, działalnością niemieckich okupantów oraz pogromem ludności polskiej na Wołyniu przez ukraińskie oddziały UPA. Krwawa rzeź wandejczyków rozgrywała się latach 1793 –1796. Historiografia francuska starała się wymazać i wyciszyć wydarzenia w Wandei. Lawinę dyskusji i komentarzy wywołała książka francuskiego historyka, Reynalda Sechera „Ludobójstwo francusko-francuskie. Wandea – dapartament zemsty”(1986 r.). Autor podstawową wiedzę do książki czerpał z rodzinnych archiwów, pamiętników oraz szczątkowych danych z archiwów państwowych. Według udokumentowanych danych podczas zajść wandejskich zginęło ponad 200 tysięcy ludzi!
Ostatnim etapem politycznym rewolucji po przewrocie 9 thermidora, było powstanie Dyrektoriatu (5 osób ),który sprawował władzę do 1799 roku, potem jak wiemy nastąpiła epoka napoleońska. Po tej krótkiej chronologii wydarzeń związanych z Rewolucją Francuską, należy ukazać jej wpływ na historię powszechną.
W powyższym tekście zostały przedstawione główne cele rewolucji jak obalenie monarchii absolutnej oraz zmianę konstrukcji społeczeństwa przy zastosowaniu podstawowych zasad inżynierii społecznej. Należy podkreślić postępowe założenia Deklaracji Praw Człowieka i Obywatela jak: prawa polityczne jednostki, bezpłatna edukacja szkolna na poziomie podstawowym, które i tak wg. ekspertów prędzej czy później byłyby dostępne szerszemu ogółowi społeczeństw. Przedstawienie przez rewolucjonistów zasad Deklaracji Praw Człowieka i Obywatela na stylizowanych stellach na wzór Dekalogu, miał ukazać zmianę wartości Bożych na świeckie! Plan iluminatów (masonów) wszelkiej maści został oficjalnie wprowadzany w życie! W myśl hasła tworzenia „nowego człowieka”, wszelkimi dostępnymi środkami przemocy, terroru, fałszu przywódcy Rewolucji mieli zaprowadzić „nowy ład” bez Boga. Od samego początku jakobini oraz Dyrektoriat stosował cenzurę na niewygodne tematy (Wandea, propaganda przywódców) czyli kłamstwo było filarem „postępu”. Twórcy Rewolucji wiedzieli że człowiek pozbawiony Boga, nie posiada żadnych zahamowań w pozbawianiu życia innego człowieka. Duch rewolucji propagował społeczeństwo wierzące w „potęgę mądrości człowieka”, zgodnie z wytycznymi „oświeceniowych salonów Europy” (masonerii). Innowacją rewolucji francuskiej był totalny atak na obowiązujący ład religijny i społeczny pozbawiający „ducha ludzkiego wszelkiego oparcia”(A. de Tocqueville).
Rewolucja nad Sekwaną była poligonem pod przyszłe masońskie projekty społeczne (rewolucja bolszewicka-1917, rewolucja meksykańska 1910-1920, III Rzesza 1933-1945, Szkoła Frankfurcka ). Armagedon mający na celu pozbawienie człowieka autentycznej wolności (Ewangelicznej), wiary objawiającej się w Bogu, ciągle trwa. Dzień 14 lipca ustanowiony Świętem Narodowym Francji przy swojej doniosłości przysłania „morze krwi” w imię nowoczesności mającej dać Francji i ówczesnemu światu – „ziemski raj”. Rewolucja wprowadziła pojęcie państwa jako „umowy społecznej” (John Locke, Jakub Rousseau) między obywatelami a rządzącymi. Koncepcja króla jako „pomazańca” Bożego odeszła do historii. Mimo nielicznych przykładów z historii Francji: epoka napoleońska, przebieg i sukces w I wojnie światowej oraz heroiczna postawa gen. de Gaullea, który w ostatniej chwili wprowadził kolaborancką Francję do grupy aliantów, blask państwa znad Sekwany ciągnie blednie! Francja, która nadal jest dużym i silnym krajem europejskim (potencjał nuklearny), zatraca charakter chrześcijański, który był jej kodem kulturowym. Dekadentyzm kulturowy oraz moralny, który jest udziałem nie tylko Francji, pogłębiony rewoltą 1968 roku przeprowadzoną przez wychowanków Szkoły Frankfurckiej, aż po utratę historycznej waluty – franka pozwalającej na efektywne sterowanie własnej gospodarki. Dochodząca dzisiaj polityka gender, LGBT+ oraz rozbijania więzi rodzinnych powoduje dalsze osłabianie państwowej tożsamości. Francuski humanista Józef de Maistre, niezależny od „poprawnego myślenia”, stwierdził dobitnie: „Najgorszym złem, które wyrządziła rewolucja francuska, nie jest to, co zniszczyła, ale to co stworzyła!”. Niech te słowa francuskiego humanisty będą podsumowaniem tego tematu.
Henryk Pejchert