Pontyfikat Św. Jana Pawła II (1920 – 2005) był jednym z najważniejszych w dziejach Kościoła nowożytnego. Jeżeli chodzi o długość, był trzeci w dziejach Kościoła, trwał 27 lat. Najdłuższy pontyfikat sprawował św. Piotr Apostoł – blisko 37 lat, drugi był Pius IX – 32 lata.
Pontyfikat św. Jana Pawła II był wyjątkowy pod każdym względem jego nauk, które posiadały wymiar moralno-trascendentalny, historyczno-filozoficzny oraz przede wszystkim intelektualny.
Wybór Metropolity Krakowskiego Karola Wojtyły na Stolicę Piotrową (16 października 1978 roku) był szokiem dla świata, szczególnie tego za „żelazną kurtyną”.
Słowa papieskie podczas Mszy inauguracyjnej ukazywały kierunek zbliżającego się pontyfikatu: „Nie lękajcie się. Otwórzcie na oścież drzwi Chrystusowi”. Wybrany papież przyjął imię Jana Pawła II.
Przez pierwsze godziny po wyborze Polaka na Stolicę Piotrową, komuniści nie wiedzieli, jak mają zareagować na to niesamowite wydarzenie. W kraju zniewolonym o kilku dziesięcioleci przez „jałtański porządek” zapanowała euforia, bicie dzwonów oraz ludzie biegający z flagami w większych miastach.
Pontyfikat polskiego papieża zmienił układ geopolityczny świata, doprowadził do upadku „nieludzkiego” systemu komunistycznego. Socjologowie wspominali często o fenomenie pokolenia JP II, mimo obecnej sytuacji w kraju oraz szyderczych komentarzy lewackiej propagandy, nauki wielkiego papieża wydadzą wartościowe owoce!
Okres pontyfikatu św. Jana Pawła II, był czasem niezwykłym, ogromna ilość nawróceń czego dowodem były krzyże, portrety papieskie oraz wizerunki „Czarnej Madonny” podczas sierpniowych strajków 1980 roku! Już w sierpniu 1980 roku, Polacy wiedzieli, że protest wobec „czerwonego zniewolenia” był odpowiedzią na papieskie wezwanie rok wcześniej: „Niech zstąpi Duch Twój na oblicze ziemi! Tej ziemi!”. „Solidarność” była bez wątpienia dzieckiem św. Jana Pawła II oraz cały towarzyszący jej społeczny entuzjazm, zwany „Karnawałem Solidarności”, przerwany stanem wojennym (1981-1983). Pamiętamy smutną wigilię przy wielu pustych miejscach przy rodzinnych stołach w 1981 roku.
Oprócz osobistych kontaktów z wiernymi należy przypomnieć liczbę 102 pielgrzymek zagranicznych, 142 podróże po Włoszech, 3 tys. homilii wygłoszonych do wiernych, 14 opublikowanych encyklik, 14 adhortacji, 42 listy apostolskie. Dzięki mediom światowym oddziaływanie słów papieskich było i jest ogromne!
Od momentu zamachu na życie Jana Pawła II (15 maja 1981 roku), papież swoje ocalenie odebrał jako spełnienie orędzia fatimskiego, o tym wspominał wielokrotnie podczas swego pontyfikatu.
Jan Paweł II, zdaniem znanego historyka Normana Daviesa, stworzył „klimat polityczny i społeczny” umożliwiający powstanie Solidarności — społecznego fenomenu.
Polskiemu papieżowi bardzo pomogło przygotowanie aktorskie z młodzieńczych lat podbudowane znajomością polskiej literatury romantycznej wyniesionej z teatru rapsodycznego. Obycie sceniczne pomogło papieżowi w kontaktach z ludźmi w różnych sytuacjach. Już podczas Soboru Watykańskiego II, przyszły papież dał się poznać jako osoba, która rokowała duże znaczenie w przyszłej działalności Kościoła Powszechnego.
O bogactwie wewnętrznym Jana Pawła II świadczy jego dorobek naukowy oraz napisane utwory literackie (poezja, dramaty). Jan Paweł II był wizjonerem w wielu dziedzinach, tym samym był „katalizatorem” przemian, które zmieniały świat. Osoby, które miały okazję zetknąć się z osobą papieża czuły jego siłę wewnętrzną oraz dar przekonywania.
Św. Jan Paweł II bardzo często przestrzegał przed: „erozją naszych kultur, naszych społeczeństw, naszej polityki” oraz podkreślał, że od nas będzie zależało czy przekażemy kulturze Zachodniej „nowy impuls życia!”.
Papież wielokrotnie przestrzegał przed narastającym starciem między cywilizacją życia a cywilizacją śmierci! Podczas przygotowań do Jubileuszu Roku 2000, Jan Paweł II w liście: „Tertio millennio adveniente”, zwrócił uwagę na „znaki czasu” zachodzące w historii świata w zeszłym stuleciu, które tak tragicznie zraniły ludzkość „duchowo i materialnie”.
Ostatnim akordem wielkiego pontyfikatu Jana Pawła II było odejście do „Domu Ojca”, 2 kwietnia 2005 roku, jakby na przekór promotorom cywilizacji śmierci, Ojciec św. odszedł w godności i poszanowaniu świętego daru życia! W momencie śmierci papieża żegnało 100 tys. wiernych.
O symbolicznej godzinie, 21.37, arcybiskup Leonardo Sardi w słowach zwrócił się do wiernych w słowach: „Najdrożsi bracia i siostry, o godz. 21.37 nasz najukochańszy Ojciec św. Jan Paweł II powrócił do domu Ojca”. Przez tydzień życie w Polsce zostało sparaliżowane, miliony ludzi wyległo na ulice polskich miast, miasteczek oraz wiosek, aby we mszach polowych, marszach i zadumie wspominać postać wielkiego rodaka.
Na koniec artykułu chciałbym przytoczyć słowa studentki będącej w tłumie pod „oknem papieskim” na Floriańskiej.
„Poczułam, że uczestniczę w czymś ważnym, najważniejszym od momentu, kiedy się narodziłam”.
Jan Paweł II został beatyfikowany – 1 maja 2011 roku, kanonizowany zaś 27 kwietnia 2014 roku. Szczęśliwi ludzie, którzy mieli okazję żyć w „czasach” św. Jana Pawła II.
Henryk Pejchert
