Sakramenty szczególnej wierności

„ Pójdź za Mną!”
(Łk 9, 57-62)

Sakramenty są znakami działania i obecności Boga wśród ludzi (Ludu Bożego). Jak pamiętamy lekcji religii, Kościół potwierdził siedem sakramentów ustanowionych przez Syna Bożego, Jezusa Chrystusa.

Sakramenty towarzyszą wiernemu (chrześcijaninowi) przez wszystkie etapy życia, są to: chrzest, pokuta, Eucharystia, bierzmowanie, małżeństwo, kapłaństwo oraz namaszczenie chorych. Kolejność sakramentów podaję w chronologii ich przyjęcia.

Każdy sakrament ma swój wytyczony cel., lecz sakramentem najważniejszym jest Eucharystia – „sakrament sakramentów, wszystkie inne sakramenty są skierowane do niej jak do swego celu” (św. Tomasz a Akwinu „Summa theologiae”).

W tym artykule zajmę się dwoma sakramentami, których podstawą jest wierność.

Kapłaństwo oznacza wierność względem Boga i wspólnoty wiernych (Kościoła), małżeństwo zaś wierność przysiędze danej partnerowi oraz przyszłej rodzinie. Bezwzględna wierność jest atrybutem obu sakramentów. Sakramenty kapłaństwa oraz małżeństwa są nastawione na służbę drugiemu człowiekowi oraz na zbawienie osobiste.

Kapłaństwo

Sakrament Nowego Przymierza (Nowego Testamentu) ma swoje źródło w czasach Starego Testamentu: „królestwo kapłanów i lud święty” (WJ.19,6). Bóg wybrał spośród narodu izraelskiego z 12 pokoleń, jedno do posługi liturgicznej – pokolenie Lewiego. Liturgia Kościoła Jezusa uznaje w kapłaństwie Aarona oraz Lewitów, zapowiedź kapłaństwa Nowego Testamentu. Większość zapowiedzi kapłaństwa w Starym Testamencie odnosi się do Melchizedeka „kapłana Boga Najwyższego” (Rdz 14,18).

Figurą Melchizedeka jest Syn Boży Jezus Chrystus oraz jego odkupieńcza ofiara, wypełniona raz na zawsze uobecniona w Ofierze eucharystycznej Kościoła.

Kapłaństwo naszego Kościoła zostało ustanowione przez samego Jezusa Chrystusa na Ostatniej Wieczerzy (Wielki Czwartek), pierwszymi kapłanami zostali wcześniej wybrani apostołowie (12). Kapłaństwo jest sakramentem posługi apostolskiej i obejmuje trzy stopnie: episkopat, prezbiterat oraz diakonat.

Ważne święcenia kapłańskie przyjmuje jedynie ochrzczony mężczyzna, ponieważ Jezus Chrystus wybrał mężczyzn do kolegium 12 Apostołów. Kościół jest wierny pierwszemu wyborowi dokonanemu przez Jezusa Chrystusa, dlatego nie wchodzi w grę święcenie kobiet.

Po ukazaniu istoty sakramentu kapłaństwa i jego źródeł należy ukazać znaczenie wierności.

Sakrament kapłaństwa przyjmowany przez przyszłego kapłana upodabnia go do Chrystusa dzięki łasce Ducha świętego działającego podczas święceń. Znamię kapłaństwa jest przelane podczas święceń na petenta na całe życie, nawet w przypadku zrzucenia sutanny znamię i odpowiedzialność pozostaje na zawsze! Kapłan podczas udzielania sakramentów oraz liturgii świętej uobecnia samego Jezusa Chrystusa!

Sakrament kapłaństwa „wyciska niezatarty charakter duchowy” („Lumen gentium”,21;28).

Nawet gdy kapłan nie jest w stanie „łaski uświęcającej”, wszystkie czynności wykonywane z wolą Jezusa Chrystusa są ważne (św. Augustyn „In evangelium Johannis trctatus”, 5,15 oraz KKK 1128). Wierność kapłana w stosunku do Boga w Trójcy Świętej oraz Ludu Bożego (Kościół) wyznacza celibat. Celibat jest przestrzegany ze względów religijnych, obowiązuje kapłanów Kościoła rzymskokatolickiego oraz kapłanów prawosławnych chcących zostać biskupami.

Słowo celibat (łac. caelebs) oznacza samotnego oraz wstrzemięźliwość seksualną i wstępowanie w związki małżeńskie. Początkowo celibat był wyborem dobrowolnym, przykładem z Pisma św. jest celibat samego Jezusa Chrystusa, Jana Chrzciciela oraz św. Paweł z Tarsu. Celibat powszechny rozwijał się powoli, jego pierwsze upowszechnienie pojawia się w VII wieku na Zachodzie Europy. Ostateczne usankcjonowanie celibatu w Kościele miało miejsce na Soborze Trydenckim (1563 r.).

Celibat w życiu kapłana, kieruje go w stronę bezgranicznej pracy w Kościele dla dobra wspólnoty i chwały Bożej. Związany jest z rozwojem innych cech kapłana: sumienności, otwartości, uczciwości oraz samej wierności.

W naszych czasach, z wielką siłą, przeciwnicy chrześcijaństwa przeprowadzają atak na stan celibatu, zachęcając władze Kościoła oraz samych kapłanów do ostentacyjnego odchodzenia od celibatu oraz wyświęcania kobiet.

Zagrożeń dla stanu kapłańskiego jest wiele, ostatnio dochodzi jeszcze „mafia lawendowa”. Niestety choroba Kościoła wywodzi się z tragicznej kondycji chrześcijańskich rodzin, z których wywodzą się kandydaci do stanu kapłańskiego.

Współczesny Kościół musi przejść nową benedyktyńską reformę Cluny (Abbaye de Cluny), która uratowała średniowieczną wspólnotę wiary (Kościół).

Małżeństwo

Żeby stan kapłański był wierny zasadom Ewangelii oraz żył w czystości, musi posiadać zdrowe rodziny przestrzegające chrześcijańskiego kodu „cywilizacji łacińskiej” (F. Koneczny). Instytucja małżeństwa, którą Kościół w oparciu o sakrament małżeństwa wprowadził na drogę świętości.

Stan małżeński wynika z poprawnego odczytania prawa naturalnego, gdzie mężczyzna i kobieta sobie równi, tworzą wspólnotę w celu wydania na świat potomstwa oraz jego uformowania (wychowania). Małżeństwo nie jest jedynie dziełem ludzkim, jego bogata duchowa struktura jest dziełem samego Boga. Na dowód tego należy przypomnieć zalecenie samego Boga ze Starego Testamentu: „Bądźcie płodni i rozmnażajcie się, abyście zaludnili ziemię i uczynili ją sobie poddaną” (Rdz. 1,28).

Małżeństwo od zarania było zawsze zagrożone bez względu na epokę i kulturę przez: niezgodę, chęć dominacji, niewierność oraz zazdrość. Bez względu na czas i okoliczności, stan zagrożeń ma niestety charakter powszechny, zmienia się tylko jego natężenie.

Pierwszy totalny atak na życie rodzinne i społeczne rozpoczął się pod naporem kultury hellenistycznej z domieszką orientalną z początkiem epoki cesarstwa (August Oktawian). Instytucja małżeństwa z czasów republiki rzymskiej przedstawiała pozytywny stan moralny (pozycja kobiety, unikanie rozwodów). Wielu historyków epoki starożytnej uważa, że upadek imperium rzymskiego rozpoczął się od upadku moralnego rodzin patrycjuszy oraz plebejuszy. Upadek patriotycznych tradycji republikańskich, spowodowany wschodnią rozwiązłością erotyczną, falą rozwodów oraz homoseksualizmem będącym dla wielu alternatywą. Zwyrodnienie moralne z życia rodzinnego, przyczyniło się do degeneracji elit politycznych oraz upadku kultury rzymskiej.

Chrześcijańskie rodziny atakowane z każdej strony, broniły wiary i moralnych zasad ewangelii. Moralna świadomość dotycząca nierozerwalności małżeństwa rozwinęła się pod wpływem prawa mojżeszowego po mimo istnienia listu rozwodowego. List rozwodowy był wprowadzony przez Mojżesza ze względu na „zatwardziałość serca” jak podkreślał Jezus Chrystus.

Podczas wesela w Kanie, Jezus swoją obecnością oraz cudem wina i wody, uświęca związek mężczyzny i kobiety jako nierozerwalny. Jezus wielokrotnie w swoim nauczaniu podkreślał pierwotny sens związku kobiety i mężczyzny.

Najważniejsze podkreślenie świętości małżeństwa są słowa Jezusa zawarte w Ewangelii: „Co więc Bóg złączył, niech człowiek nie rozdziela” (Mt 19,6).

Powyższy cytat jest częścią św. liturgii sakramentu małżeństwa.

Apostoł św. Paweł poświęcił dużą część swojego Listu do Efezjan, uzasadnieniu świętości i nierozerwalności małżeństwa.

W czasach współczesnych zgodnie z założeniami masonerii oraz szkoły frankfurckiej, tradycyjny chrześcijański model rodziny jest ciągle ośmieszany, wyszydzany w mass mediach. Rodzice powinni być pierwszymi krzewicielami wiary swoich dzieci, Sobór Watykański II nazywa rodzinę „Kościołem domowym” (Ecclesia domestica). Konstytucja „ Lumen gentium” uchwalona na Soborze Watykańskim II, przedstawia istotną rolę ojca rodziny jako „kapłaństwo chrzcielne” w stosunku do członków rodziny w słowach: „przez przyjmowanie sakramentów, modlitwę i dziękczynienie, świadectwo życia świątobliwego, zaparcie się siebie i czynną miłość”.

Przeżyty w czystości stan narzeczeństwa oraz sam związek małżeński są zaprzeczeniem „swobody obyczajowej” oraz barierą „relatywizmu” we współczesnym świecie. Naszą odpowiedzią a w szczególności ludzi młodych powinno być wezwanie św. Pawła w II Liście do Tymoteusza: „Ty zaś czuwaj we wszystkim, znoś trudy, wykonaj dzieło ewangelisty, spełnij swe posługiwanie!” (2 Tm ).